خدا راسپاس می گویم که به ما این محبت را عطا فرمود که بتوانیم قدمی را در راستای خود کفایی فرهنگی ورزشی میهن عزیزمان برداریم.

پس از سالها فعالیت ورزشی در رشته های رزمی به این نتیجه رسیدیم که ما از لحاظ تاریخی و دارا بودن جایگاه بالا در جهان در رشته های رزمی از قبیل تکواندو و کاراته و وشو می توانیم و باید یک تحول تکنیکی و فرهنگی در زمینه هنر های رزمی انجام دهیم. قبل از این هم اساتید محترم متعددی دست به ساختن سبک هایی نو در کونگ فو، کاراته و غیره برده بودند. ولی تمام آنها در زمینه تغییرات تکنیکی فعالیت کرده بودند و در فکر نام گذاری تکنیک ها و حرکات به زبان فارسی نبودند. و من همین جا سر تعظیم در برابر این اساتید محترم فرود می آورم.

این حقیر با کمک و همکاری دوستان گرامی استاد حسن قاسمیان استاد مطلق تکواندو و کاراته کیو کوشین کای و مهندس عباس هاشمی رزمی کار با سابقه، به سرپرستى و نظارت استاد پيشكسوت كشور در زمينه تكواندو، جناب استاد ابراهيم نجفى ورنژاد، به فکر تحولی کلی در ورزش رزمی افتادیم که یک سبک قوی از لحاظ تکنیکی و با فلسفه و نام های فارسی و یک هنر رزمی ملی را پایه ريزى كنيم. در نظر داشته باشید که انجام این مهم احتیاج مبرم به اعتماد به نفس ملی و گذشتن از خط خود کم بینی داشت و با کمک خداوند و به نام ایران زمین این مهم انجام شد. امید است نسل های آینده بتوانند باز هم بیشتر در راستای استقلال و خود کفایی در همه زمینه ها قدم بردارند.

دکتر مجید نگاری مهر 1392

تاریخچه پیدایش ورزشهای رزمی

در ارتباط با تاریخچه پیدایش هنر های رزمی تا کنون تحقیقات متعددی صورت گرفته است. بعضی ها خاستگاه هنرهای رزمی را به چین ارتباط می دهند. گروهی دیگر اعتقاد دارند که این حرکات و تکنیکهای رزمی در بخشهایی از هند باستان حدود 2500 سال پیش پایه ریزی شد و ازطریق راهبان هندی بودایی به چین برده شد و سپس از طریق چین به ژاپن کره و تایلند ودیگر کشور ها انتقال داده شد. درهر صورت تا کنون نظر و عقیده مستند واحدی در ارتباط با خاستگاه هنر رزمی در دست نیست. در سالهای اخیر بعد از کشفیات باستان شناسی در حوالی شهر جیرفت استان کرمان تمدن نا شناخته ای پیداشد که تمام باور های باستان شناسان جهان را زیرورو کرد. بیرون آوردن کتیبه ها ظروف و لوازم جنگی ودیگر لوازم زندگی از زیر خاک تمدنی را اشکار کرد که تابه حال از چشم باستان شناسان پوشیده بود. قدمت این تمدن به بیتر از 7000 سال پیش بر میگردد. تا قبل از این تصور می شد که قدیمی ترین تمدن جهان در بین النهرین توسط سومری ها پایه ریزی شده است ولی اکتشافات در جیرفت این فرضیه را باطل کرد .چون تحقیقات باستانی نشان داد که تمدن جیرفت حدود 2000 سال قدیمی تر از تمدن سومری ها می باشد. با این حساب خاستگاه و گهواره تمدن بشری در ایران می باشد وایران زمین منشا فرهنگ و خط وشهر نشینی است. جناب استاد انوش راوید تاریخدان ومحقق اعتقاد دارد که هنر های رزمی از ایران بر خاسته است و ایشان بر این مهم تاکید بسیار دارد و مطالب ومستندات زیادی هم دراین زمینه ارایه داده اند. پیشنهاد می شود برای تحقیق بیشتر در این زمینه به نوشته های انوش راوید مراجعه شود. در هر حال اگر خاستگاه هنر رزمی ایران باشد یا نباشد تاثیری بر اراده ما برای ساختن یک سبک جدید رزمی ایرانی وملی نمی گزارد. چون جایگاه کنونی کشور ما در هنر های رزمی در جهان بسیار رفیع وبلند است وبه ما این اجازه و اختیار را می دهد که حرف تازه ای برای گفتن داشته باشیم و ما همین کار را خواهیم کرد.

خلا تکنیکی در ورزشهای رزمی

اساتید اینجانب: ١- استاد جعفر عطاردى (تكواندو) ٢- زنده یاد استاد غلامرضا مهدیزاده (قهرمان جهان تكواندو) ٣- استاد پیشكسوت تكواندو ابراهیم نجفى ٤- استاد یامازاكى (آشى هارا كاراته) 5- استاد فرهاد افضلى (هنرهاى رزمى) این حقیر سال 1359 تمرین در ورزشهای رزمی را شروع کردم. حدود یک سال در رشته کونگ فو توآ تمرین کرده و سپس وارد ورزش تکواندو شدم. درسال 1363 در سن 17 سالگی برای اولین بار مقام قهرمانی نوجوانان استان تهران را کسب کردم در سال 1366 مقام اول جوانان استان تهران را به دست آورده و در سال 1367 و 68 دو بار مقام اول بزرگ سالان وزن پنجم استان تهران را کسب کردم. بعد از اتمام دوران خدمت وظیفه به کشور ژاپن سفر کرده و مدت سه سال به فراگیری کاراته آشی هارا مشغول شدم که کمر بند مشکی دان یک را از ژاپن در کاراته دریافت کرده و در سال 1992 میلادی در مسابقات قهرمانی کاراته آشی هارا در استان ای با را کی کن ژاپن به مقام نخست نایل گردیدم.

درحدود 30 سال که به ورزش رزمی مشغول هستم خلا تکنیکی بسیاری در رشته های تکواندو و کاراته احساس کردم. به طور مثال یک تکواندو کار خوب می تواند حرکات بسیار زیبایی همراه با سرعت و انغطاف تکنیک های پا را به نمایش بگزارد. ولی در هنگام مبارزه با یک کاراته کار نقطه ضعفهایی پیدا می کند. اگر کاراته کار در فاصله نزدیک از ضربات مشت به بدن استفاده و با ضربات ساق پا به قسمت ران پای تکواندو کار حمله کند می تواند مبارز تکواندو کار را از پای در بیاورد. بر عکس این هم صادق است یعنی اگر تکواندو کار در هنگام مبارزه از ضربات قوی و سریع پا به طرف صورت و بدن کاراته کار استفاده کند امکان زیادی وجود دارد که در کوتاه مدت بر کاراته کار غالب شود.
در سال 1361 ما به همراه استاد حسن قاسمیان و مهندس عباس هاشمی که در آن زمان هر سه حدود 15 سال داشتیم در باشگاه استقلال شرق تهران زير نظر استاد ابراهيم نجفى به تمرین ورزشهای رزمی مشغول بودیم (استاد نجفى در حال حاضر داراى دان 8 تكواندو و استاد قاسمیان دارای دان 7 تکواندو و دان 4 کاراته کیو کو شین کای می باشند) ما بعد از سالها تمرین به این نتیجه رسیدیم که باید سبکی را ارائه و تنظیم کرد که یکجا دارای تمام تکنیکهای تکواندو و کاراته باشد تا بتواند نقطه ضعف ها و خلاهای تکنیکی هر دو سبک را بپوشاند. یعنی کسی که در سبک پاد-زد-رو کار می کند بعد از تمارین سخت و طولانی می تواند هم یک تکواندو کار خوب و هم یک کاراته کار خوب باشد و بدون شک قادر خواهد بود با هر نوع سبک رزمی دیگر مبارزه کند و پیروز گردد. این یعنی یک رزمی کار ایده ال.

نامگذاری سبک و تکنیکها

ما افتخار این را داریم که در سرزمینی زندگی می کنیم که آن خاستگاه تمدن بشری می باشد و به زبانی صحبت کنیم که ان در زمره فنی ترین و شیوا ترین وکهن ترین زبانهای تاریخ بشری می باشد. ایرانیان سازندگان الفبای میخی می باشد. که آن اولین حروف الفبا درتمدن بشری می باشد.

یعنی مرحله گذر از خط تصویری به خط دارای الفبا. کتیبه های خط میخی ایرانی در آثار باستانی تخت جمشید -گنج نامه- نقش رستم و دیگر جاهای ایران زمین هنوز هم پا برجای وبا ابهت نظر جهانیان را جلب خود می کند. در بخشهای بعد بیشتر در ارتباط با خط میخی ایران باستان صحبت خواهیم کرد.

نامگذاری سبک و تکنیکهای این هنر رزمی بر اساس ریشه های واژه های فارسی انتخاب شده است. به طور مثال: نام سبک پاد-زد-رو از سه واژه (( پاد )) به معنی دفاع و محافظت که در کلمات پادگان و پدافند مشهود می باشد .واژه (( زد )) ریشه فعل زدن می باشد و واژه (( رو )) ریشه فعل روش و رفتن می باشد. پس پاد –زد-رو را می توان اینطور معنا کرد: (( روش دفاع و حمله )). در فرهنگ ایران زمین دفاع وحمله فلسفه منحصر به فرد خود راداراست . ما ایرانیان هیچگاه حمله گر نبوده ایم چون افتخار و ایمان داریم که سر زمین ما بهترین وزیباترین مکانهای دنیاست و بحث دفاع و حمله فقط زمانی مصداق دارند که میهن و یا ناموس ما مورد تجاوز و تعدی قرار بگیرد.و دفاع وحمله برای پیشگیری وبیرون راندن ومهارکردن متجاوز می باشد ولا غیر. به همین خاطر چون نفس و روح هنر رزمی پاد-زد-رو ایرانی است و سرشته شده از فرهنگ 7000 ساله ایرانی میباشد. دانش آموزان این سبک باید بدانند که آموزه ها و تکنیک های پاد-زد-رو برای آماده سازی جوانان ایران زمین در راستای دفاع از میهن ناموس و خانواده می باشد و نه خدای نا کرده برای قدرت نمایی و زورگویی و یا پای مال کردن حقوق دیگران. این نکات فلسفی و اخلاقی در روند آموزش مستمرا تکرار خواهد شد تا آویزه گوش هنر آموزان قرار بگیرد. تخطی از آن مغایر با روح و فلسفه هنر رزمی ایرانی پاد-زد-رو خواهد بود. در ارتباط با تکنیک ها و فنون پاد-زد-رو ما تصمیم گرفتیم بیشتر از دو هنر رزمی معروف و قوی ( تکواندو و کاراته کیو کو شینگ کای ) استفاده کنیم ضربات دفاع ها و نشست ها شبیه به این دو ورزش است. برای نامگذاری هر ضربه و دفاع و نشست و حالت از ریشه واژه های فارسی استفاده شده و از ترکیب این ریشه واژه ها نام تکنیک را اعلام کرده ایم. مثال: برای ضربه مشت مستقیم به جلو که در تکواندو موم تونک چیروکی نام دارد ما نام (( پیش مشت زد )) را انتخاب کرده ایم. در مورد نامگذاری ضربات و دفاع ها ما میدانیم که هر ضربه در هنرهای رزمی جهت حرکت معین و نقطه تماس معلوم دارد که پیشوند (( پیش )) نشاندهنده جهت حرکت ضربه است یعنی رو به جلو (( مشت )) نشان دهنده محل تماس دست با هدف می باشد و واژه (( زد )) نشان دهنده آنست که این تکنیک یک ضربه میباشد. مثالی دیگر: دفاع از قسمت وسط و میان بدن جهت دفاع از خارج به داخل. این دفاع در تکواندو (( ان موم تونگ ماکی )) نام دارد که نامگذاری کرده ایم ( می -بر- پاد ) در این اصطلاح واژه "می" مخفف میان و "بر" کوتاه شده برون و "پاد" به معنای دفاع می باشد. اگر جهت حرکت این دفاع از داخل به خارج باشد که در تکواندو (( موم تونگ بکت ماکی )) نام دارد در پاد-زد-رو نامگذاری میشود" می -در –پاد" که واژه "در" نشان دهنده "درون" است یعنی از داخل به خارج. مثالی دیگر: ( ضربه مستقیم پا به جلو ) که در تکواندو "آپ چاگی" نام دارد. در پاد-زد-رو نامگذاری می شود "پیش لگد زد" که "پیش" جهت ضربه، "لگد" ضربه با پا و "زد" به معنای ضربه است. مثالی دیگر: "ضربه دورانی پا" که در تکواندو "دولیا چاگی" نام دارد که در پاد-زد-رو "گرد- لگد- زد" که "گرد" دورانی بودن را نشان میدهد و غیره. ما تمام نام ها و اصطلاحات سبک پاد-زد-رو را در انتهای کتاب به شکل واژه نامه قرار داده ایم. پس ما متوجه میشویم هر جا که واژه "پاد" دیده میشود آن نشان دهنده این است که تکنیک یک حرکت دفاعی است و هر جا که واژه "زد" دیده میشود نشاندهنده این است که تکنیک یک ضربه است. برای سهولت کار میتوان واژه "زد" را حذف کرد، مثلا "پیش مشت زد" میشود "پیش مشت" این را میتوان در هنگام تمرین برای سهولت و سرعت دستور استفاده کرد ولی به طور رسمی همان "پیش مشت زد" نامگذاری می شود. شاید برای بعضی دوستان این پرسش مطرح باشد که ما چرا خودمان را به دردسر می اندازیم که واژه ها و ترکیب های نو یاد بگیریم. می توانیم همان اصطلاحات کاراته و تکواندو را استفاده کنیم. پاسخ به این پرسش این است که به عنوان مثال کشوری مثل امریکا که نه قدمت تاریخی دارد و نه در ورزشهای رزمی مطرح است، سالها پیش سبکی را مطرح کرد به نام "کیک بوکس" که نام سبک به زبان انگلیسی می باشد ( کیک= لگد و بوکس= مشت ) و نامهای ضربات همه به زبان انگلیسی می باشد. چه طور امریکا می تواند نام گذاری انگلیسی بر روی سبک کند و آن را به کشور های دیگر صادر کند که نه پشتبانه تاریخی دارد و نه مقام جهانی. ولی ما ایرانیان که هم خاستگاه تمدن، خط و رزم هستیم و هم در حال حاضر دارای مقامی عالی در ورزشهای رزمی در جهان هستیم، نمی توانیم این کار را بکنیم. زمان آن رسیده است که این فکر را فراموش کنیم که "هرچیزی که خارجی است خوب است" اینگونه فکر کردن با مقوله ی استقلال وخود کفایی هم خوانی ندارد.

فرم و لباس پاد-زد-رو

در پیوند با لباس ورزشی مسئله مهم و اولیه راحتی آن برای انجام حرکات و ضخامت نسبی آن می باشد. اگر ضخامت پارچه کم باشد دو مشکل ایجاد می شود. اول اینکه احتمال پاره شدن آن در هنکام ضربه خوردن .و ضربه زدن و در هنگام تمرین ها بیشتر می شود. دوم اینکه ضخامت پارچه خود از نظر فیزیکی حالت ضربه گیر را بازی می کند بنابر این نوع پارچه از نوع پارچه لباس کاراته می باشد که ضخامت آن کمی بیشتر از لباس تکواندو می باشد. بحث دوم فرم و شکل لباس و شلوار است. فرم لباس به صورت یقه 5 سانتی که در جلوی سینه مقداری چاک پیدا می کند یعنی شبیه فرم لباس تکوتندو با این فرق که چاک جلو سینه کمتر است و یقه آن بلند تر. این طرح به لباس های سنتی ایرانی بیشتر شباهت دارد. فرم شلوار هم ساده و آزاد و راحت برای اجرای حرکات ورزشی. در ارتباط با رنگ فرم، لباس به رنگ سفید است و شلوار به رنگ مشکی که این هم بر اساس فلسفه ایرانی می باشد که نور و روشنایی بر تاریکی و ظلمت همیشه پیروز می شود و روشنی همیشه بالا و غالب بر تاریکی است.

کمربند و رنگهای آن – فرم کمربند به صورت کمربند های دیگر رشته های رزمی از نوع تکواندو و کاراته است. رنگ کمربند بر اساس تجربه و آمادگی دانش پژوه تغییر می کند. در ورزش های رزمی رنگ کمربند نشعت گرفته شده از این است که در زمان های پیشین رسم بر این بوده که لباس و شلوار سفید رزمی گاها شسته می شده ولی کمربند را معمولا نمی شستند و به مرور زمان کمربند کثیف می شده و رنگ آن به تدریج از روشنی به تیرگی میل می کرده است و دیده می شده که رزمی کاری که کمربند وی تیره تر و کثیف تر است با تجربه تر هم است به همین خاطر کمربند سفید نشانگر مبتدی و کمربند مشکی را نشانگر استاد تعریف می کردند. این فلسفه و تاریخچه تغییر رنگ خیلی منطقی و همخوان با دیدگاه ما نیست و ما علت و فلسفه دیگری را عنوان می کنیم.
در طبیعت که ما هم جرئی از آن هستیم و همه مخلوق دست خداوند، ترتیب رنگ ها را می توان در رنگین کمان مشاهده کرد که ترتیب قرار گرفتن رنگ ها به صورت طبیعی مشخص و ثابت می باشد. به نظر ما اگر بخواهیم از رنگ ها برای نشان دادن مهارت دانشجو استفاده کنیم، بهتر است از قوانین طبیعی استفاده کرده و از ترتیب رنگ در رنگین کمان را استفاده کنیم که به ترتیب از پایین به بالا این گونه می باشد: قرمز – نارنجی – زرد – سبز – آبی – نیلی و بنفش.
ما از این هفت رنگ رنگین کمان چهار رنگ را با حفظ ترتیب انتخاب کرده ایم: 1.زرد 2.سبز 3.آبی 4.بنفش که این رنگ ها نشانه تجربه دانش پژوه خواهد بود. بنا بر قانون فیزیک سیاه و سفید رنگ نیستند. سفید یعنی زمانی که هیچ رنگی وجود ندارد و سیاه مخلوط همه رنگ هاست. پس ما رنگ سفید را قبل از رنگ زرد قرار می دهیم یعنی دانش پژوه بدون تجربه می باشد و بعد از کمربند بنفش کمر بند ما مشکی را قرار می دهیم یعنی دانش پژوه دارای تجربه بالایی بوده و مراحل لازم را گذرانده است. بنابر این ترتیب نهایی رنگ کمربند ها ابنگونه خواهد بود: سفید – زرد – سبز – آبی – بنفش و مشکی.
برای دریافت هر کمربند دانش پژوه باید آزمونی داده و به شرط قبولی کمربند مورد نظر را دریافت می نماید. آزمون شامل انجام دادن تکنیک هایی است که در سطح آن کمربند می باشد و دیگر انجام دادن "رزمآیش" مخصوص همان کمربند.
ما به جای استفاده از کلمه "کاتا" یا "تگوگ" واژه "رزمآیش" را انتخاب کرده ایم که معنی آن نمایش رزم می باشد. از کمربند سفید تا کمربند مشکی پنج رزمآیش وجود دارد که هر رزمآیش نام مخصوص خود را دارا می باشد به این صورت:

• رزمایش کمربند زرد: نرمش
• رزمایش کمربند سبز: رویش
• رزمایش کمربند آبی: جنبش
• رزمایش کمربند بنفش: کوشش
• رزمایش کمربند مشکی: رسایش

بعد از دریافت کمربند مشکی که همان پله اول محسوب می شود دانش پژوه به دوره دوم آموزش پا می گذارد. ما در مجموع هفت پله را انتخاب کرده ایم. چون در فلسفه ایرانی عدد هفت دارای تقدس و نیروی مثبت فلسفی می باشد که ما عدد هفت را در هفت سین، هفت آسمان، هفت شهر عشق و... می بینیم. در پاد-زد-رو هم هفت پله وجود دارد که به ترتیب به این نام ها هستند:

• پله اول که همان رسایش می باشد.
• پله دوم: آذرخش
• پله سوم: تندر
• پله چهارم: گردباد
• پله پنجم: رگبار
• پله ششم: آرامش
• پله هفتم: نیایش

این نام ها دارای معانی فلسفی و روحانی می باشند که پله های تکامل انسان را در طبیعت نشان می دهند. به این شکل که انسان بعد از گذراندن دورانی پر فراز و نشیب و سهم گین عاقبت به آرامش می رسد و نیایش خداوند را می گوید.

آزمون و ارتقاء رتبه

هنر جو معمولا از سن 15 سالگى ورزش پاد-زد-رو را شروع ميكند، (بنا بر نتايج تحقيقات پزشكى - ارتوپدى، مناسب ترين سن براى شروع ورزشهاى رزمى بعد از 15 سالگى ميباشد) اولين كمربند (زرد) را بعد از ١ سال اخذ كرده و به همين ترتيب با حد فاصل ١ سال بين هر كمربند تا كمربند مشكى ارتقاء خواهد يافت. حد فاصل ببن پله ١ تا ٢ دو سال و بين پله ٢ تا ٣ سه سال و از پله ٣ تا ٤ چهار سال و به همين ترتيب شماره پله مورد نظر، تعداد سالهاى حد فاصل را نشان خواهد داد. ٧ سال بعد از دريافت پله ٦ دانش پژوه آماده آزمون پله ٧ (نيايش) ميشود كه در صورت موفقيت، به كسب درجه پله هفتم ميشود. از نظر فلسفى و تكنيكى، پله ٧ بالا ترين درجه در پاد-زد-رو ميباشد. يعنى استاد پاد-زد-رو در پله هفتم، حداقل ٣٢ سال سابقه مفيد دارد. ما براى اساتيد بسيار فعال و فداكار كه بعد از دريافت پله ٧ به امر آموزش و تربيت ادامه ميدهند و خالصانه در پيشبرد ورزش ملى پاد-زد-رو تلاش ميكنند، ٣ پله افتخارى بدون آزمون با در نظر گرفتن سابقه فعاليت مفيد بعد از پله هفتم در نظر گرفته ايم، به همان منوال دريافت پله، يعنى پله اول افتخارى را ٨ سال بعد از پله هفتم و پله دوم افتخارى ٩ سال بعد و پله سوم افتخارى را استاد ١٠ سال بعد از پله دوم افتخارى دريافت خواهد كرد.

خط میخی و سیمرغ افسانه ای

خط میخی ایرانی که در کتیبه های تخت جمشید، گنج نامه و دیگر نقاط باستانی ایران مشاهده می شود در دوران هخامنشی خط رسمی کشور ایران بوده و دارای 36 شکل الفبا می باشد. در قرون گذشته حدود 200 سال طول کشید که این خط باستانی را رمز گشایی کنند و در حال حاضر صدا ها و حروف این خط معیین شده است. ما اعتقاد داریم که برای علامت گذاری و نوشتن نام سبک پاد-زد-رو روی لباس رزمی بهتر است از خط میخی استفاده شود چون که چند مزیت دارد.

اول اینکه خط میخی خط باستانی ایران زمین بوده و ما صاحبان این خط هستیم و می توانیم در مواقع لزوم از آن استفاده کنیم. دوم اینکه چون هنر رزمی در ایران باستان رواج داشته، استفاده از خط میخی روی لباس نشان دهنده قدمت هنر رزمی در ایران می باشد. سوم اینکه اگر به خاطر این منظور از خط فارسی کنونی استفاده شود به سبب شباهت آن با خط عربی در سطح جهانی با دیدن این فرم و لباس مشخص نمی شود که این سبک متعلق به ایران است یا یک کشور عربی ولی با دیدن خط میخی بر روی لباس رزمی پاد-زد-رو هیچ شکی باقی نمی ماند که این سبک ایرانی است. بنابراین استفاده از خط میخی ایرانی مناسب تر است.
علامت سبک رزمی – ما تصمیم گرفتیم علامتی انتخاب کنیم که نشانگر روح و فلسفه ورزش رزمی ایرانی باشد. ما می دانیم که در فرهنگ ایران باستان شخصیت افسانه ای سیمرغ به عنوان نماد خرد و قدرت بوده است یعنی سیمرغ هم خردمند است هم قدرتمند. یکی از اهداف ورزش پاد-زد-رو ساختن انسانی خردمند و در عین حال قدرتمند می باشد. ما می دانیم که خیلی وقت ها مقوله های قدرت و خرد یکجا جمع نمی شوند ولی ما با تلاش و تزکیه نفس و تمرین های طاقت فرسا می توانیم به یک انسان ایده ال خردمند و قدرتمند تبدیل شویم به شرط اینکه همیشه به یاد خدا باشیم، تزکیه نفس داسته باشیم و به تمرینات ادامه دهیم.
شکل سیمرغی که انتخاب شده است قدیمی ترین شکل سیمرغ است که به روی یک بشقاب از دوره ی ساسانیان نقاشی شده است که در موزه ایران باستان نگهداری می شود. آن شکل سیمرغ که بسیار شبیه طاووس می باشد و پرهای رنگارنگ و زیبا دارد شاید نشان دهنده مقوله خرد باشد ولی نشان دهنده قدرت نمی باشد و من اعتقاد دارم که سیمرغ حقیقی این است که در شکل زیر نمایش داده شده است. این شکل قدیمی ترین شکل سیمرغ میباشد که بر روی یک بشقاب از دوره ساسانیان نقاشی شده است:
رنگ هایی که در این شکل دیده می شوند همان رنگ هایی هستند که در رنگ کمربند پاد-زد-رو دیده می شوند. علامت سیمرغ به صورت یک دایره پارچه ای روی بازوی راست لباس نصب می شود و حروف میخی نشان دهنده سبک پاد-زد-رو روی لباس قسمت سمت چپ سینه قرار می گیرد.

احترامات و تشریفات

دانش پژوه در هنگام ورود به مکان ورزشی دست راست را مشت کرده روی سینه قرار می دهد و با صدای بلند می گوید: "درود".

در فرهنگ و رفتار ما ایرانیان برای احترام به دیگران معمولا دست راست را بر روی سینه خود قرار می دهیم و ادای احترام می کنیم. ما هم بدون هیچ تغییری این حالت را برای احترام در سبک پاد-زد-رو استفاده می کنیم. فقط برای نشان دادن رزمی بودن ورزش دست را به حالت مشت روی سینه قرار می دهیم. گفتن واژه "درود" هم مسئاله ایست که در ارتش جمهوری اسلامی برای ادای احترام به فرمانده در صبح گاه نظامی نیز استفاده می شود.
به نظر بنده مناسب تر این است كه ایرانیان و شیعیان رزمى كار بجاى واژه "درود" بگویند "یا على" ولى براى خارجى ها همان واژه "درود" مناسب است.

سلاح سرد و دفاع شخصى در پاد-زد-رو

چون سبك ما كاملا ايرانى است، پايه گذاران سبك ترجيح دادند كه از يك سلاح سرد ايرانى استفاده شود و آن، دو چوب به طول تقريبا ٧٠ سانتى متر ميباشد. نام اين سلاح " گرز " ميباشد كه ميشود فنون بسيار زيبايی را با آن اجرا كرد، يكى در دست راست و ديگرى در دست چپ. اين سلاح در استان هاى لرستان و خراسان معروف ميباشد، حتما رقص چوب را در خراسان ديده ايد. در مورد دفاع شخصى، ما از فنون بسيار زيبا و قدرتمند كشتى ايرانى باستانى استفاده مى كنيم با همان نام هاى ايرانى مثل: فن كمر - كول انداز - پيچ پيچك و غيره... همانطور كه ملاحظه مى كنيد كشور و فرهنگ ما از نظر ورزشى آنقدر غنى است كه ما هيچ احتياجى به فنون و سلاح و اسامى خارجى نداريم. در باشگاه پاد-زد-رو هنرجويان براى بالا بردن نيروى دست و بازو از ميل باستانى ايرانى استفاده و تمرين خواهند كرد، كه هم براى قوى شدن ضربات مشت و هم براى آماده شدن براى كار با سلاح گرز مناسب ميباشد. به صورت عاميانه عرض كنم: " پاد-زد-رو كار بايد پاهايش مثل فرفره باشد، مشتهايش آهنين، ساق پايش مثل فولاد و بدنش مانند سنگ محكم باشد. "

طراحان و معماران سبک ملی پاد-زد-رو

همانطور که می دانید تمام سبک های رزمی در جهان که روزی به صورت یک سبک نو و پیشنهادی بوده اند و در حال حاضر بعد از گذشت زمان به شکل سبکی معروف و جهانگیر درآمده اند، تماما دارای یک طراح و صاحب سبک می باشند. به طور مثال رشته رزمی کاراته کیوکوشین کای که حدود 50 سال

پیش توسط استاد اویاما بنیانگذاری شده است و کاراته آشی هارا که توسط استاد آشی هارا پایه گذاری شده است و دیگر سبک ها هم به همین منوال دارای یک صاحب سبک می باشند ولی اینکه "یک سبک باید یک صاحب و طراح داشته باشد " آیه منزل و قانون بی چون و چرا نیست و ما برای اولین بار در ورزش های رزمی غرور بیجا و خود بزرگ بینی منفی را زیر پا گذاشته و اعلام می کنیم که صاحب سبک ملی پاد-زد-رو ملت ایران و طراحان آن چهار فرزند ایران زمین: استاد بزرگ ابراهيم نجفى، استاد حسن قاسمیان، مهندس عباس هاشمی و این حقیر می باشند.
در مورد استفاده از خط میخی و سمبل سیمرغ همینجا اعلام می داریم که اینها هیپچ مغایرتی با دین مبین اسلام نداشته چون در هر صورت ما مسلمان و شیعه امام علی می باشیم و الگوی مردانگی، شهامت، شجاعت و افتادگی برای ما شاه مردان حضرت علی می باشد و ما می خواهیم با تزکیه نفس، ورزش و افتادگی به سمت خصوصیات آن حضرت میل کنیم. دوستان باید بدانند که سبک پاد-زد-رو در راستای اسلام شیعه است و نه در مخالفت آن.
ما ایمان داریم که این سبک رزمی به خاطر ایرانی بودن، ملی بودن و فارسی بودن بسیار مورد استقبال جوانان ایرانی قرار خواهد گرفت و با آمادگی بالای رزمی و سطح و مقام بالای رزومی ایران در جهان بچه های ایرانی این سبک را فرا خواهیم گرفت و در کوتاه مدت در سطح جهان همه گیر خواهد شد و پا به پای سبک های معروف دیگر و شاید هم بالاتر از آنها در جهــان ورزشهای رزمی مطــرح خواهد شــد. به امید آن روز

واژه نامه

کلیات

• پاد- دفاع
• زد- ضربه زدن
• رو- راه و روش
• رزمایش- مجموعه حرکات مشخص و از پیش تعیین شده
• پله- مراحل ارتقای بعد از کمربند مشکی
• درود- ادای احترام

جهت ها

• بال- بالا، قسمت بالای بدن
• می- میان، قسمت وسط بدن
• پا- پایین، قسمت پایین بدن
• پیش- به جلو، به سمت جلو
• پس- به عقب، به سمت عقب
• بر- پهلو، به سمت پهلو (اقتباس از واژه نامه رزمى انوش راوید)
• بر- برون، از خارج به داخل
• در- درون، از داخل به خارج
• تیغ- تیغه دست
• گرد- حرکت دورانی
• چرخ- حرکت چرخشی
• پر- حرکت پرنده

نشست ها - نش ها

• می نش- نشست به صورت تقسیم مساوی وزن بین دو پا
• پیش نش- نشست بیشتر روی پای جلو
• پس نش- نشست بیشتر روی پای عقب
• راه نش- نشست به شکلی که فاصله بین دو پا به اندازه یک قدم راه رفتن باشد

ضربات دست – زد ها

• پیش مشت زد- ضربه مستقیم مشت
• بال مشت زد- مشت به سمت صورت
• پا مشت زد- ضربه مشت به سنت پایین
• تیغ بر زد- ضربه با تیغه دست از خارج به داخل
• تیغ در زد- ضربه تیغه دست از داخل به خارج
• گرد مشت زد- ضربه مشت دورانی
• آرنج زد- ضربه با آرنج
• پیش تیغ زد- ضربه با جلوی تیغه دست

دفاع ها – پاد ها

• بال پاد- دفاع از قسمت بالای بدن
• می در پاد- دفاع از وسط بدن از داخل به خارج
• می بر پاد- دفاع از وسط بدن از خارج به داخل
• پا پاد- دفاع از قسمت پایین بدن
• تیغ در پاد- دفاع با تیغه دست از داخل به خارج
• تیغ بر پاد- دفاع با تیغه از خارج به داخل
• بال تیغ پاد- دفاع با تیغه از قسمت بالای بدن
• پا تیغ پاد- دفاع با تیغه از قسمت پایین بدن

ضربات پا- لگد ها

• پیش لگد زد- ضربه مستقیم پا
• گرد لگد زد- ضربه دورانی پا
• نیم گرد لگد زد- ضربه دورانی 45 درجه
• بر لگد زد- ضربه پا به سمت پهلو
• پس لگد زد- ضربه پا به سمت پشت
• چرخ لگد زد- ضربه چرخشی پا از جلو
• پس چرخ لگد زد- ضربه چرخش پا از پشت
• ساق زد- ضربه با ساق پا
• چک لگد زد- ضربه چکشی پا
• زانو زد- ضربه با زانو
• پر پیش لگد زد- ضربه مستقیم پا با پرش
• پر گرد لگد زد- ضربه دورانی پا با پرش
• پر بر لگد زد- ضربه پا به سمت پهلو با پرش
• پر پس لگد زد- لگد به سمت عقب با پرش
• پر پس چرخ لگد زد- ضربه چرخشی پا از پشت با پرش

با تشکر از دوستانی که در این راه من را یاری کردند: آقایان مهرداد میر جوادی، علی مومنی، میثم بشیری و خانم هلیا نگاری